ΑΠΡΟΣΩΠΑ ΡΗΜΑΤΑ, ΑΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ, ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΣΥΝΤΑΞΗ

Απρόσωπα ονομάζονται τα ρήματα που χρησιμοποιούνται στο γ' ενικό πρόσωπο και δε δέχονται ως υποκείμενο πρόσωπο ή πράγμα.

Από αυτά μερικά τα συναντάμε μόνο ως απρόσωπα:

χρή [(= πρέπει, είναι αναγκαίο, χρειάζεται, είναι δυνατό - πιθανό) πρτ. ἐχρῆν και χρῆν, μελ. χρήσει, αόρ.ἔχρησε], δεῖ (= πρέπει, είναι ανάγκη, αρμόζει), μέλλει (= πρόκειται, είναι πιθανό, είναι ορισμένο), ἔξεστι (= είναι δυνατό, επιτρέπεται, μπορεί)

ενώ τα περισσότερα προέρχονται από προσωπικά ρήματα, ενεργητικά ή παθητικά:

ἀγγέλλεται, ἀρκεῖ (= είναι αρκετό), δοκεῖ (= φαίνεται καλό, αποφασίζεται), ἔστι - ἔνεστι - πάρεστι (= είναι δυνατό), ἐγχωρεῖ (= επιτρέπεται), ἐνδέχεται, λέγεται, νομίζεται, ὁμολογεῖται, πρέπει, προσήκει (= αρμόζει, ταιριάζει), συμβαίνει, συμφέρει, φαίνεται

Απρόσωπες εκφράσεις είναι οι περιφράσεις που σχηματίζονται:

α) από το ρήμα ἐστὶ και ένα αφηρημένο ουσιαστικό ή το Στα ν.ε., όπως είδαμε παραπάνω, το απρόσωπο ρήμα έχει ως υποκείμενο μια πρόταση, π.χ.

Πρέπει	να μιλήσω
απρ. ρήμα
ποιο πρέπει;	υποκείμενο

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα αρχαία ελληνικά, δηλ. το υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος είναι πρόταση· μπορεί όμως να είναι και απαρέμφατο. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές είναι απαρέμφατο. Το προηγούμενο παράδειγμα, αν το λέγαμε στα αρχαία ελληνικά θα λέγαμε:

ν.ε.	Πρέπει	να μιλήσω
α.ε.	Δεῖ	ὀμιλεῖν
	απρ. ρήμα
	ποιο πρέπει;	υποκείμενο

Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι το απρόσωπο ρήμα στα αρχαία ελληνικά έχει ως υποκείμενο:

α) άναρθρο απαρέμφατο

ὁ νομοθέτης ἀπέδειξεν οὓς χρὴ δημηγορεῖν καὶ οὓς οὐ δεῖ λέγειν ἐν τῷ δήμῳ

(= ο νομοθέτης όρισε ποιοι μπορούν να μιλούν και ποιοι δεν πρέπει να μιλούν στο δήμο)

Τα απρόσωπα ρήματα είναι το χρὴ και το δεῖ·

το υποκείμενο του χρὴ είναι το απαρέμφατο δημηγορεῖν

το υποκείμενο του δεῖ είναι το απαρέμφατο λέγειν.

ὑμᾶς προσήκει καὶ ἀμείνονας καὶ προθυμοτέρους εἶναι. ἀλλὰ μὴν καὶ θαρραλεωτέρους νῦνπρέπει εἶναι πρὸς τοὺς πολεμίους.

(= ταιριάζει να είστε πολύ γενναιότεροι και προθυμότεροι. Μα τούτη τη φορά πρέπει να έχετε και μεγαλύτερη τόλμη απέναντι στους εχθρούς.)

Τα απρόσωπα ρήματα είναι το προσήκει  και το πρέπει·

Δοτική προσωπική

Αρκετά συχνά δίπλα στο απρόσωπο ρήμα ή στην απρόσωπη έκφραση υπάρχει ένας

 Αρκετά συχνά δίπλα στο απρόσωπο ρήμα ή στην απρόσωπη έκφραση υπάρχει ένας προσδιορισμός σε πτώση δοτική, που δηλώνει το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται το απρόσωπο ρήμα και ονομάζεται δοτική προσωπική.

Ἔδοξέ σοι, ὦ υἱέ, σῶσαι τὸν πατέρα.

(= Γιε, είναι δυνατό σε σένα να σώσεις τον πατέρα)

Παρόμοια λειτουργία διακρίνουμε και στα ν.ε., όταν δίπλα σε μια απρόσωπη έκφραση υπάρχει για γενική, π.χ.

Μου είναι αδύνατο να σε καταλάβω

Παρατηρήσεις

α) Με ορισμένα απρόσωπα παθητικά ρήματα η δοτική είναι αντικείμενο

Ἠγγέλθη Περικλεῖ ὅτι τὰ Μέγαρα ἀφέστηκε.

(= Αναγγέλθηκε στον Περικλή ότι τα Μέγαρα αποστάτησαν.)

β) Κάποια απρόσωπα ρήματα, όπως τα μέλει, μεταμέλει μέτεστι, ὁμολογεῖται, παρασκεύασται συντάσσονται με δοτική προσωπική του ενεργούντος προσώπου

Ἐπειδὴ τοῖς Κορινθίοις παρεσκεύαστο, ἔπλεον ἐπὶ τὴν Κέρκυραν.

(= Αφού είχαν πια προετοιμαστεί οι Κορίνθιοι, έπλεαν εναντίον της Κέρκυρας.)

 Συνηθισμένες απρόσωπες εκφράσεις

ἀγαθόν ἐστι (= είναι καλό), ἄδηλόν ἐστι (= δεν είναι φανερό), ἀναγκαῖον ἐστί, ἀνάγκη ἐστὶ, θαυμαστόνἐστι, καλόν ἐστι, κίνδυνός ἐστι, λόγος ἐστὶ (= λέγεται, υπάρχει φήμη), ἄξιόν ἐστι (= αξίζει), δεινόν ἐστι (= είναι φοβερό, παράλογο), δέον ἐστὶ (= πρέπει), δέος ἐστὶ (= υπάρχει φόβος), δῆλον ἐστὶ, δίκαιόν ἐστι, εἰκόςἐστι (= είναι φυσικό), νόμος ἐστὶ, ῥᾴδιόν ἐστι (= είναι εύκολο), σαφές ἐστι, φανερόν έστι, χρήσιμόν ἐστι

χαλεπόν ἐστι (= είναι δύσκολο), χρεών ἐστι (= είναι αναγκαίο, μοιραίο) κ.ά.