Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21


 Στην Ελληνική Επανάσταση η γυναικεία συμμετοχή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποφασιστική. Αυτοί που συγκροτούν τη σιδερένια γροθιά της Επανάστασης είναι οι άνδρες. Όμως, η σποραδική έστω παρουσία των γυναικών σε κρίσιμες περιόδους πολέμου είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων του γυναικείου φύλου, το οποίο έτσι ενέγραψε στο κεφάλαιο των δικαιωμάτων του μια μακροπρόθεσμη υποθήκη. Όσες γυναίκες ξεχώρισαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 επέβαλαν άτυπα την ισοτιμία των φύλων στα πεδία των μαχών. Με το απαράμιλλο θάρρος τους, την αξιοθαύμαστη γενναιότητα, τις περιπέτειες και τις θυσίες τους αποτελούν αξεπέραστα σύμβολα δυναμισμού και πατριωτισμού που συνεχίζουν να εμπνέουν σε εθνικά κρίσιμες περιόδους. 

ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ

ΤΟ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ, ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ


Τ Ο Α Π Α Ρ Ε Μ Φ Α Τ Ο
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπάρχουν δύο κατηγορίες απαρεμφάτων: α) το άναρθρο (που διακρίνεται σε τελικό και ειδικό) και β) το έναρθρο (που χρησιμοποιείται όπως τα ουσιαστικά).
ΤΟ ΑΝΑΡΘΡΟ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ:
1. α) Ως υποκείμενο απροσώπων ρημάτων ή εκφράσεων. Το ειδικό απαρέμφατο
μεταφράζεται με το ότι + ειδική πρόταση ή άλλη πρόταση επιθυμίας. Το τελικό απαρέμφατο
μεταφράζεται με το να + υποτακτική.
Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο παίρνουν τα παρακάτω απρόσωπα ρήματα και
εκφράσεις: δοκε, πρέπει, εμαρται (=είναι πεπρωμένο), νεστι (=είναι δυνατό), προσήκει,
εμαρτο (=ήταν πεπρωμένο), ενδέχεται, πάρεστι, ξεστι, χρή, μέλει, δε, νάγκη στι,
ναγκαίως χει, δύνατόν στιν, χρεών στι, ε χει, δυνατν στίν, οόν τ’ στιν (=είναι
δυνατόν), καιρς στίν, καλς χει, ξιόν στι, ρα στίν, εκός στιν, αδίως χει (=είναι
εύκολο) κ.α.
Ειδικό απαρέμφατο ως υποκείμενο παίρνουν τα παρακάτω απρόσωπα ρήματα:
γγέλλεται, δεται, δοκε, θρυλεται, λέγεται, νομίζεται, μολογεται κ.α.
2. β) Ως αντικείμενο διαφόρων κατηγοριών ρημάτων.
Τελικό απαρέμφατο (σ’όλους τους χρόνους πλην μέλλοντα) ως αντικείμενο παίρνουν οι
παρακάτω κατηγορίες ρημάτων: βουλητικά ή εφετικά, κελευστικά ή προτρεπτικά, κωλυτικά ή
απαγορευτικά, δυνητικά ή αποπειρατικά, όσα σημαίνουν αποφασίζω ή διανοούμαι να...
Ειδικό απαρέμφατο (σ’όλους τους χρόνους) ως αντικείμενο παίρνουν οι παρακάτω
κατηγορίες ρημάτων: λεκτικά, δοξαστικά, γνωστικά, σπάνια τα αισθητικά.
15
ΠΙΝΑΚΕΣ & ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
3. Ως κατηγορούμενο με συνδετικά ρήματα, κυρίως σε ορισμούς. Στην περίπτωση αυτή
έχουμε άναρθρο απαρέμφατο, το οποίο μεταφράζεται ως ουσιαστικό.
4. Ως επεξήγηση σε ουσιαστικά, ουδέτερα αντωνυμιών ή στα επιρρήματα δε, οτω.
5. Ως προσδιορισμός:
α. του κατά τι ή της αναφοράς  i. από τα επίθετα: ξιος, γαθός, πιτήδειος, δύς,
κανός, ii. από τα ουσιαστικά: σχολή, κίνδυνος, φόβος, θαμα.
β. του σκοπού ή του αποτελέσματος  i. με ρήματα κίνησης: πέμπω, βαίνω, κω, ii. με
ρήματα σκόπιμης ενέργειας: δίδωμι, παρασκευάζομαι, αρομαι, τάττω κ.τ.λ.
6. Ως απόλυτο απαρέμφατο σε στερεότυπες εκφράσεις, έχοντας την έννοια του σκοπού ή της
αναφοράς.
7. Ως ανεξάρτητο απαρέμφατο αντί προστακτικής και ευκτικής σε επιφωνηματικές εκφράσεις.