ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ!

Υπάρχει διαδεδομένος ένας μύθος ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν κάνανε ανθρωποθυσίες κι ότι αυτές οι μακάβριες πρακτικές ήταν βαρβαρικά έθιμα. Κάτι τέτοιο είναι αβάσιμο αλλά δεν αποτελεί και τον κανόνα. Γινόταν σε ακραίες και εξαιρετικές περιστάσεις και ήταν σπάνιες. Οι δοξασίες και οι συνήθειες αυτές φτάνουν και ως την παραλογή του γιοφυριού της Άρτας, όπου ο πρωτομάστορας για να ολοκληρωθεί το έργο αναγκάζεται υπακούοντας τη φωνή της μοίρας να θυσιάσει τη γυναίκα του.

Οι ανθωποθυσίες στον κόσμο της θρησκείας και της μυθολογίας δεν ήταν κάτι άγνωστο αλλά έχουμε και ιστορικές καταγραφές για την ύπαρξή τους και την κοινωνική αποδοχή τους σε εξαιρετικές περιστάσεις.

 Ενώ η Ιφιγένεια επρόκειτο να θυσιαστεί  στην Αυλίδα από τον πατέρα της Αγαμέμνονα, ύστερα από χρησμό του Μάντη Κάλχα, για να φυσήξει ούριος άνεμος και να  φύγουν  τα πλοία για την Τροία, η Άρτεμις  την άρπαξε και στη θέση της άφησε ένα ελάφι. 

  Οι ανθρωποθυσίες, δηλαδή  η θυσία ανθρώπων για  θρησκευτικούς ή άλλους συγγενείς λόγους, αποτέλεσαν παμπάλαια συνήθεια, η οποία παρόλο που πολύ νωρίς κατακρίθηκε και καταδικάστηκε, άργησε πολύ να εκλείψει.  Στην αρχαία Ελλάδα  συναντάμε αρκετές ανθρωποθυσίες. Τις πρώτες εντοπίζουμε στην Ιλιάδα, όπου  ο Αχιλλέας για να τιμήσει το νεκρό Πάτροκλο θυσιάζει δώδεκα νεαρούς Τρώες αιχμαλώτους (ραψ.Ψ), θυσίες τις οποίες  ο Ομηρος τις αποδοκιμάζει.

Ο Αριστόδημος, ονομαστός Μεσσήνιος  ήρωας, κατά τον Α Μεσσηνιακό Πόλεμο 743-724, ύστερα από χρησμό θυσίασε τη κόρη του για να νικήσει  τους Σπαρτιάτες. Όταν αργότερα  έγινε βασιλιάς, έβλεπε συνέχεια στον ύπνο του τη θυσιασμένη κόρη του και τότε πήγε στον τάφο της και αυτοκτόνησε..

  Ο Περσέας παντρεύτηκε την  Ανδρομέδα, την κόρη του  Κηφέα, βασιλιά των Κηφήνων, και της Κασιόπης, εγγονής του Αιόλου, από την Ιόπη.

     Η γνωριμία του  Περσέα με την Ανδρομέδα ήταν επεισοδιακή.

     Επειδή  η Ανδρομέδα   θεωρούσε τον εαυτό της ομορφότερη  από τις Νηριίδες, την Ηρα και την Αφροδίτη, ο Ποσειδώνας έστειλε  στη χώρα του Κηφέα  πολλές πλημμύρες  και ένα  θαλάσσιο  τέρας, που ζητούσαν να καταπιούν τη χώρα.

    Το Μαντείο αποφάνθηκε ότι  για να σωθεί η χώρα του έπρεπε  να  δώσει την Ανδρομέδα να τη φάει  το τέρας. Ο Κηφέας  δεν υπάκουσε αρχικά στο χρησμό, αλλά τελικά εξαναγκάστηκε από το λαό του, να δέσει την Ανδρομέδα σ ένα παραθαλάσσιο βράχο.

    Εκεί  η  Ανδρομέδα θρηνώντας περίμενε την ώρα που θα την κατασπάραζε το τέρας.

Όμως  για καλή  της  τύχη  πέρασε από κει το πλοίο του Περσέα, ενώ γύριζε με το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Περσέας την   πλησίασε, άκουσε την ιστορία της  και ένοιωσε λύπη γι αυτήν.

    Αλλά  η Ανδρομέδα είναι τόσο ωραία που ο Περσέας την ερωτεύεται. Τότε αποφασίζει  να τη σώσει,  αφού πρώτα προσεύχεται στο θεό Ερωτα, και να την κάνει γυναίκα του.  Με την οποία απέκτησε τα παιδιά που είπαμε.

 Οι Τάφιοι που λέγονταν και Τηλεβόες,  ήταν πειρατικός λαός που κατοικούσε σ ένα νησί, στα παράλια της Ακαρνανίας  απέναντι από τη Λευκάδα και την Ιθάκη. Το νησί λεγόταν Τάφος, και η θάλασσα    στην περιοχή εκείνη  ονομαζόταν Ταφία, ή Τηλεοβοϊς.

     Μια εποχή  βασιλιάς ήταν ο   Πτερέλαος  που είχε μια κόρη , την Κομαιθώ.        

   Η Κομαιθώ ήταν ιέρεια  στο ναό της Τρικλαρίας Αρτέμιδας. Είχε ερωτευθεί τον Μελάνιππο, αλλά ο  πατέρας της αρνιόταν αυτό  το γάμο .

   Σ όλο αυτό το διάστημα ερωτοτροπούσε με τον αγαπημένο της μέσα στο ιερό της Αρτέμιδας,  η οποία για να τιμωρήσει την ασέβεια, εξολόθρευε ανθρώπους της περιοχής με πείνα και ξηρασία. Τότε οι κάτοικοι  ζήτησαν τη γνώμη του Μαντείου  των Δελφών, το οποίο έδωσε χρησμό να θυσιαστούν  οι δύο εραστές, και αυτό να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με θύματα τους ωραιότερους νέο και νέα. Από την ανθρωποθυσία αυτή, απάλλαξε τους κατοίκους ο Θεσσαλός ήρωας Ευρύπυλος   το 12ο  αιώνα π.Χ, όπως γράφει ο Παυσανίας.